حتما شما هم دیدهاید یا شنیدهاید (شاید هم خودتان داشتهاید!) که برخی
کودکان دوستی شبیه خودشان دارند؛ گاهی آرامتر، خونسردتر و البته حرف شنوتر و گاهی هم پرجنب و جوشتر. این دوست به آنها گوش میدهد، با آنها بحث میکند و بسیار به آنها نزدیک است؛ آنقدر که گاهی به رها شدن کودک از ترس و بدخوابی هم کمک میکند.
در بزرگسالی این دوست نزدیک ممکن است به صدایی در سر ما تبدیل شود و ما با او، در واقع خودمان، صحبت کنیم. روانشناسان این کار را «خودگفتاری» مینامند؛ بسیاری از مردم این کار را انجام میدهند و این امر در محدودههای خاصی طبیعی و حتی مفید است!