بوی مرگ باعث ترس انسان می‌شود

پول‌نیوز- یافته‌های یک پژوهش جدید حاکی از آن است که انسان‌ها نیز مانند حیوانات بوی مرگ را درک کرده و به آن به عنوان یک عنصر تهدیدکننده واکنش نشان می‌دهند.

زمانی که حیوانات می‌میرند بوی ناخوشایندی از آنها تولید می‌شود. این بوی بد تا حدی به دلیل ماده شیمیایی پوترسین است که در نتیجه تجزیه اسیدهای چرب در بافت فاسد بدن مرده تولید می‌شود. تحقیقات جدید نشان داده که انسان‌ها و حیوانات به این بو یک حالت مشابه تدافعی نشان می‌دهند.

دکتر ارنود ویسمن، روانشناس دانشگاه کنت و دکتر ایلان شریرا، دانشیار روانشناسی دانشگاه فنی آرکانزاس اظهار کردند: این نخستین یافته‌هایی است که نشان می دهد یک ترکیب شیمیایی خاص می‌تواند به عنوان نشانه تهدید درک شود. تاکنون تقریبا تمام شواهد سیگنال‌های شیمیایی تهدیدآمیز توسط عرق بدن منتقل می‌شدند.

تاکنون قدرت بو در شکل‌گیری احساس، تمایلات و عقاید انسان نسبت به یک چیز ناشناخته مانده، ولی تصور تهدیدآمیز بودن یک بو در مورد انسان تا حدی غیرقابل تصور بود.

این در حالیست که در قلمرو حیوانات، بو برای بقا بسیار حیاتی بوده و تحقیقات مختلف نشان داده‌اند که پوترسین به عنوان یک حسگر شیمیایی قوی برای تحریک حیوانات به منظور فرار یا اجتناب از یک محیط عمل می‌کند. انسان‌ها نیز بطور مشابه به تهدیدات واضح واکنش نشان می‌دهند که این واکنش، آن‌ها را برای فرار از موقعیت یا مبارزه با آن تحریک می‌کند.

محققان برای درک اینکه آیا پوترسین در انسان‌ها نیز باعث ایجاد واکنش نسبت به تهدید می‌شود یا خیر، چهار آزمایش انجام دادند. آنها شرکت‌کنندگان را به صورت خودآگاه و ناخودآگاه در معرض ماده پوترسین قرار داده و رفتار آن‌ها را به دقت در مقایسه به گروههایی که در معرض بوهای دیگر (آمونیاک و آب) قرار داشتند، بررسی کردند. در یک آزمایش از این افراد خواسته شد تا در مورد یک دانشجوی خارجی که سیستم ارزش‌گذاری آن‌ها را مورد انتقاد قرار داده بود، نظر داده و وی را ارزیابی کنند.

این شرکت‌کنندگان بطور ناآگاهانه در معرض بوی پوترسین قرار داشتند زیرا آن را نمی‌شناخته و همچنین ارتباط آن را با مرگ نمی‌دانستند.

محققان دریافتند که پوترسین منجر به رفتار خصمانه‌تری نسبت به دو بوی دیگر شد. سه آزمایش دیگر بطور مشابهی نشان داد که این ماده باعث افزایش رفتار خصومت‌آمیز در انسان شده و منجر به عقب‌نشینی یا مبارزه می‌شد.

این تحقیق در مجله Frontiers in Psychology منتشر شده است.