کلیدسازها به بهشت نمی روند؟!!

به گزارش پول نیوز؛ دولت در دو سال پیش طبق اصول اقتصادی شترگاوپلنگ از ترکیب مکتب کینزی و شیکاگو که در بنیان علمی در بسیاری از جهات در تضاد هستند، برای بالا بردن اندک رفاه جامعه مجبور به گران کردن دلار  شدند؛ مثلا تصمیم بر این شد تا نرخ آن را از سه هزارو هشتصد به چهارهزارو دویست افزایش دهد و از طریق اندک تورم بتواند اشتغال و چرخه اقتصادی را در کوتاه مدت سرعت بخشد.

همه اقتصاددانان بر این باور هستند که اهداف سیاست‌های کلان اقتصادی، اشتغال بالا، قیمت‌های باثبات و رشد سریع اقتصادی است اما؛ توافق کمتری در مورد افرادی که قائل به سازگاری این اهداف با یکدیگر هستند، وجود دارد.

در ایران انباشت سرمایه بطور کلاسیک در دست سیاستمداران سنتی است مانند بازار ملک، دلار و کالا؛ از خودرو گرفته تا رب. در سوی دیگر بخش خدمات بیشتر در دست گروه به ظاهر خواستار تحول است.

در سیستم سیاسی و اقتصادی ایران، برخی‌ها بر این باورند که کشور دارای دو جناح است و نام این جناح را جناح "مخالف" یا "رقیب" می‌نامند اما؛ باید این نکته را متذکر شد که جناح رقیب در اینجا مخالف نامیده نمی‌شود، زیرا کشور ما تک حزبی و افراد سیاسی تضاد منافع شخصی یا گروهی دارند و در ماهیت کلی هر دو گروه در یک نسخه ایدئولوژی بوده و هدف مشترکی دارند.

میتوان اذعان کرد که با این مدل سیاست اجرایی، راه برای حلقه‌های نزدیک به دولت هموار شده و آن‌ها نیز بیکار ننشستند و از فرصت موجود نهایت استفاده را در کوتاه مدت بردند و با دامن زدن به گرانی دوسال پیش دلار از فرصتی که قوه مجریه در اختیار آن‌ها گذاشت، سود سرشاری به دست آورده و همه سلطان شدند. یکی شد سلطان سکه، یکی شد سلطان دلار، یکی شد سلطان قیر و این اواخر رونمایی از دو سلطان کاغذ و پتروشیمی.

متاسفانه در ایران قفل بر قفل خورده؛ از اقتصاد گرفته تا خیابان‌های برفی و بارانی یا آلودگی هوای بی متولی. تا بحرانی پیش می‌آید تنها دیالوگ مدیران از درشت تا ریز این می‌شود: من خودم از فلان چیز خبر نداشتم یا هوا وارونه شده وغافلگیر شدیم.

با تمام این تفاسیر این روزها، روزگار رونق کلیدسازهاست. در بهترین زمان ممکن بهترین کار ممکن را انجام داد.

هم بنزین را یک شبه گران کرد و هم خود را به بی خبری از افزایش قیمت‌های حاصل از نرخ بنزین زد و البته همچنان در بوق و کرنای خود، ساز امید را کوک می‌کند...

در موضوع برجام، دولت امید ۶ سال مردم را در گوشه رینگ گذاشت و مردم بودند که هوک‌های چپ و راست را بر تن و جان خودشان تحمل کردند و سبد دولت بجای دفاع پر بود از لاله‌های امید به برجام... که اگر برجام فلان شود چرخ اقتصاد ما رونق می‌گیرد... اگر برجام بهمان شود اشتغال و دیپلماسی بین المللی ما زبانزد خواهد شد... که از بد روزگار ترامپ به آن گند زد و تمام رشته‌های دولت را پنبه کرد و شد آنچه نباید می‌شد و حاصلش شد اخم درهم رفته آقای رییس...؟! و مثل همیشه قوه مجریه صادقانه در ماه گذشته از یزد گرفته تا کرمان تمام سیگنال‌های گرانی را برای مردم صادر کرد.

نگارنده اذعان دارد که همیشه که نباید کمر به نقد بست بلکه باید محسنات یکسری از آقایان را هم گفت و نیمه پر لیوان را نشان داد.

اما یک موضوع مهم که نباید از آن غافل شد و باید به مردم گفت که آی مردم... شعار ندهید فلانی دروغگو است؛ شعار امید، استراتژی مهمی است که دولت تنها در این امر موفق بوده و آقای رییس جمهور در شرایط فعلی راستگوترین فرد ایران در چهل سال گذشته است زیرا همه چیز را شفاف به مردم می‌گوید اما؛ مردم از بس گرفتار مشکلات پیش پا افتاده اند که تنها واژه‌ای که بر زبانشان جاری می‌کنند این است که ... یک دست داریم باید سرخود را نگه داریم...

دولت در تمام شش سال گذشته همیشه سیگنال‌های صداقتش را قبل از وقوع ارسال و به مردم هشدار داده که حواستان پرت نشود قرار است بنزین گران شود، قرار است مالیاتتان را افزایش دهیم، قرار است در حساب و کتابتان سرک بکشیم، و...! همه قرار‌هایی که طی این سال‌ها با مردم گذاشته است اما؛ کسی حرفش را گوش نداد و مردم هم سیگنال هایش را نگرفتند از این رو بازی رفت را که باخته بود هتریک کرد.

در هجده ماه پایانی، دولت بهترین بازی خودش را انجام داد و بنزین را برای تامین مالی گران کرد اما؛ توپ جمع و جور کردن ماجرا را به زمین بازی گرو‌هایی انداخت که از سال نود و شش تا کنون از گران شدن دلار و ملک و ماشین و... نفع بردند.

در پایان باید اذعان کرد که قوه مجریه نیاز اساسی به یک شوک درمانی شدید دارد و قطعا این هزینه تا ۱۴۰۰ برگردن مردم خواهد افتاد؛ بی آنکه خودش آسیبی ببیند مانند که سیاوش از آتش خواهد گذشت؛ اما اقتضای این دولت براین است؛ البته بازی اینجا تمام نمی‌شود و پیش بینی‌ها برای سال پایانی دولت سیاست انقباضی و پیش خور کردن درآمد سال‌های آتی هم خواهد بود.