سیاست های غلط در غلط دولت، این داستان: بیکاری!

به گزارش خبرنگار پول نیوز، اگر به گزارش های مرکز آمار استناد کنیم فردی که حتی یک ساعت در هفته مرجع فعالیت داشته است نیز به عنوان شاغل به حساب آمده است ولی در عمل خواهیم دید که اعداد و ارقام این مرکز با واقعیت زندگی جوانان همخوانی ندارد.
 
مطابق آمارها تعداد شاغلان ایران از 20میلیون و 474 هزار نفر در سال 85 به 24 میلیون و 751 نفردر سال 98 رسیده است. تعدادی از افراد شاغل در این چند سال بازنشسته و تعدادی از جویندگان کار به این  لیست اضافه شده اند.
 
بیکاری به خصوص در جمعیت فارغ التحصیلان دانشگاهی این روزها معضل اصلی جامعه است، جوانانی که ویژگی مشترک آنها داشتن مدرک تحصیلی و تفکری یکسان برای یافتن شغل است.
 
طرح اشتغال زایی در ایران طرحی مقطعی ، گذرا و به اصطلاح یک مسکن ضعیف بوده و هست. طی بیست سال گذشته شاهد این هستیم که با تغییر دولت ها طرح حای اشتغال زایی هم بایگانی شده و یا کاملا تغییر کرده اند. روند تغییر این طرح ها تا به مرحله عمل برسد زمانبر است و دولت ها نیز عوض میشوند. دولت جدید هم زیر بار این موضوع نمی ر.د که بخواهد طرح دولت قبل را دنبال کند گویی کل کابینه علامه دهر هستند!

اجرای طرح هایی از جمله خوداشتغالی با پرداخت وام های 3 میلیونی در دولت هفتم و هشتم، اجرای طرح بنگاه های کوچک و زودبازده و مشاغل خانگی در دولت نهم و دهم، اجرای طرح  کارورزی، طرح مشوق‌های کارفرمایی، پرداخت وام و تسهیلات بان کی و ... نشان داد که نمی توان با شیوه تزریق پول به طرح هایی که  تصور می شود مستعد ایجاد اشتغال هستند با بحران بیکاری مقابله کرد.

بیشتر بخوانید:

♦ دروغ های دنباله دار کابینه آقای رئیس!!

♦ در کدام شهرها بیشترین دستمزد پرداخت می شود؟

همه شاهد هستیم که سالیان سال است که هیچگونه طرح و ایده جدیدی در حوزه اشتغال از طرف متولیان این امر صورت نگرفته است و فقط حول محور پرداخت تسهیلات آن هم فقط در حد طرح، در قالب های گوناگون و اسامی مختلف و روش های اجرای متفاوت عملیاتی شده است و هر دولتی پس از روی کارآمدن و بررسی، روش های قدیمی را در بسته بندی جدید و با یک نگارش نوین اجرایی کرده است اما؛ واقعیت این است که طرح ها همان قبلی ها است و فقط رنگ و لعابش تغییر کرده است.

بسیاری از جمعیت جوان و بیکار کشور همان جوانانی هستند که در دهه ۸۰ با تشویق و یا اجبار خانواده‌های خود وارد بازار کار آزاد نشده و برای ادامه تحصیل روانه دانشگاه‌ها شدند تا بلکه بتوانند شرایط کاری خوبی برای خود مهیا کنند، اما نه آنان و نه خانواده‌های آن‌ها فکر نمی‌کردند که روزی با سیاست‌های غلط در غلط دولت، کشور به جایی برسد که حتی مقاطع دکتری و مهندسان نیز گرفتار بیکاری شده و نتوانند وارد بازار کسب و کار شوند و سیل میلیونی جوانان تحصیل کرده مجبور شوند یا در خانه مانده‌ و یا به مشاغل کاذب روی آورند.
 
دولت تدبیر به سکانداری حسن روحانی بارها و بارها وعده ایجاد یک میلیون شغل به جوانان داده که در عمل هرگز نتوانسته حتی اندکی از این وعده را پیش ببرد. در بهترین و خوشبینانه ترین حالت، میانگین سالانه ایجاد شغل در ایران حدود 500 هزار نفر بوده است. امسال برای بار سوم است که رئیس سازمان برنامه و بودجه چند هفته گذشته در نشست خبری خود از پیش بینی و هدف گذاری برای ایجاد یک میلیون شغل در سال 99 خبر داد. به گفته نوبخت، «ایجاد یک میلیون فرصت شغلی و ایجاد رشد 2 درصدی اقتصاد و خروج از رکود دو هدف راهبردی دولت است.»  در حالی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان اقتصادی در شرایط تحریم و رکود رشد اقتصادی ممکن  نیست، رسیدن به چنین هدفی نیز دور از ذهن است.
 
خلاصه اینکه هم اینک در سال 98 جوانانی دست به سینه در کشور با یاس و ناامیدی و با مدارک تحصیلی دانشگاهی و عمری که بیهوده هدر رفته است، منتظرند تا ببیند تا چه زمانی این وعده های پوچ دولتی داده میشود اما عملی نه!