این صنعت خودکفا می‌شود؟!

به گزارش خبرنگار پول نیوز، صنعت خودروی ایران در حالی دوران خوب برجام را از دست داد که همگان حتی آمریکایی ها نیز فکر می کردند حداقل چند پروژه خوب خودروسازی و قطعه سازی از دل این همه رفت و آمد برجامی بیرون خواهد زد. این در حالی است که اساسا همه این فرصت ها به عکس های یادگاری و شام و نهار خوردن با طرف های خارجی صرف شد و عملا دستمان نسبت به قبل از برجام نیز بسته تر شد.

وضعیت اینقدر بد است که خودروسازهای ایرانی مجبور شده اند گنجشک که نه، کلاغ را رنگ کرده و به نام طاووس به مردم قالب کنند.

محصولاتی همانند تیبا، ساینا، کوئیک، رانا، دنا، RD، ROA و بسیاری از محصولاتی که در سال های گذشته در سبد فروش ایران خودرو و سایپا قرار گرفتند تنها همان خودروهای قدیمی بزک شده بودند و هستند که در بسیاری از موارد حتی از مدل اصلی خود نیز کیفیت و امکانات ضعیف تری داشتند.

صنعت خودروی ایران اگر نگوییم 100 درصد وابسته است اما؛ بیش از 80 درصدنیاز خود را از واردات تامین می کند یعنی در تمام سال های گذشته که بخشی در دوران تحریم و بخشی دیگر در دوران بدون تحریم سپری شده به جای اینکه از توان داخلی خود و قطعه سازان ایرانی بهره ببرد، گویی در خواب ناز بوده اند.

صنعت قطعه سازی ایران از خودروسازان ایرانی قدیمی تر و البته معروف تر بوده و همچنان نیز در بسیاری از موارد هست اما؛ به دلیل تمرکز دولت بر صنعت خودرو و بی توجهی به صنعت قطعه سازی، عملا قطعه ساز فراموش و خودروسازان وابسته به واردات، در اولویت قرار گرفتند.

البته در میان قطعه سازان هستند شرکت های بزرگی که به دلیل نزدیکی با برخی افراد و گروه ها همیشه از آب گل آلود تحریم ها به نفع خود سودبرده اند.

متاسفانه در این میان، قطعه سازان کوچک کمترین توجه را از سوی دولت، وزارت صمت، خودروسازان و البته همکاران خود دریافت کردند و شاید یکی از دلایل ضعف امروز صنعت قطعه و خودروی ایران همین کم توجهی به مجموعه های کوچک و تشکیل ندادن مجموعه سازهای بزرگ است.

در آخرین روزهای سال 98 و بعد از معرفی محصول جدید ایران خودرو! این مهم که صنعت خودروی ایران در تمام سالهای گذشته تنها یک مونتاژ کار بوده است بیشتر به چشم آمد. بیش از 40 سال تنها توانسته ایم چند خودرو را مونتاژ کرده و هیچ خبری از ایده و نوآوری نبوده و نیست.

در حال حاضر ایران خودرو، سایپا و چند برند چینی الاصل داخلی تنها خودروسازان داخلی هستند که بازار ایران را در دست دارند و در این میان به دلیل وارد نشدن خودروهای با کیفیت خارجی و ماندن خیل عظیمی از این خودروها در گمرکات کشور، قیمت خودروهای وارداتی به طرز عجیبی بالا رفته و به همین دلیل سهم بازار وارداتی ها بسیار اندک شده است.

کیفیت پایین، قیمت بالا و البته خدمات پس از فروش ضعیف داخلی سازها و البته برندهای چینی باعث شده است که شکایات و گلایه های خریدران این مدل خودروها بسیار بیشتر از قبل شود. این در حالی است که صنعت خودروی ایران عملا به جز ادامه ساخت خودروهای پیر خود مانند پراید، پژو و سمند و البته انواع وانت‌بار راه دیگری ندارد.

صنعت خودروی ایران به دلیل اینکه تنها به فکر بالا بردن درآمد خود و پوشاندن نقاط ضعف خود با گران فروشی است نتوانسته است به صنعت مکمل خود یعنی قطعه سازی کمک کند و این در حالی است که به دلیل سو مدیریت موجود در خودروسازان ایرانی، این شرکت ها حتی نتوانتسه اند در تمام این سال ها در ساخت یک یا چند خودرو، به خودکفایی 100 درصدی برسند.

اینکه چرا مدیریت صنعت خودروی ایران در دست افراد کم تجربه و کم دانش قرار می گیرد، خود سوالی است که شاید جواب آن تنها در جیب افرادی ذی نفوذی باشد که در انتخاب این افراد و افراد بالا دستی ایشان دستی بر آتش دارند.

از نگاه نگارنده صنعت خودروی ایران برای جدا شدن از پیله 40 ساله خود به یک خانه تکانی نیاز دارد و این خانه تکانی باید قبل از آغاز سال 1400 رخ دهد.