برنامه پوچ صنعت بیمه برای فعالیت استارت آپ‌ها در این حوزه +پادکست

شاید این روز‌ها کلمه استارت آپ را در حوزه‌های گوناگونی شنیده باشید. کسب و کار‌هایی که معمولا حول یک ایده نو شکل گرفته اند. بسیاری از کمپانی‌های بزرگ مثل نوکیا، سامسونگ، اپل و… روزگاری یک استارت آپ بودند.

 

آن‌ها با خلاقیت، ایده‌هایی جدید و فکر‌هایی بزرگ در محیط‌هایی کوچک، گاراژها، زیر پله‌ها یا بازار‌های ارزان، کارشان را شروع کردند. علاوه بر این‌ها بسیاری از فعالیت‌هایی که دانشمندانی بزرگ مثل ادیسون یا تسلا انجام دادند را نیز می‌توان نوعی استارت آپ دانست.

با تمام این‌ها تاریخچه رسمی این نوع کسب و کار را می‌توان مربوط به سال ۱۹۷۰ میلادی و زمانی دانست که شرکت‌های کوچکی در اطراف دانشگاه استنفورد، سیلیکون، ولی را راه انداختند.

 

آن‌ها در آنجا تجهیزاتی را تولید می‌کردند که بخش عمده آن وابسته به سیلیکون بود و به همین دلیل نام‌شان سیلیکون، ولی شد. کم کم این نام، به دیگر نقاط جهان هم رفت و دیگر فقط به تراشه‌های سیلیکونی اشاره نداشت. هر جایی که دانش، خلاقیت و شجاعت برای آزمون و خطا وجود داشت، می‌توانست یک سیلیکون، ولی باشد. رشد این فضا‌های کار تا سال ۱۹۸۰ ادامه پیدا کرد.

 

همان‌طور که برای تاریخچه استارت آپ در دنیا، به بستر‌های تاریخی آن اشاره داریم، بی‌شک برای ایران هم میتوان کارگاه‌های کوچکی که حالا کارخانه‌های بزرگی شده‌اند را نوعی کسب و کار خللاقانه و مفید در نظر گرفت. با این حال شروع استفاده از کلمه استارت آپ در ایران؛ به اوایل دهه هفتاد خورشیدی می‌رسد. زمانی که کم کم تکنولوژی، استفاده از اینترنت، خریدن کامپیوتر، موبایل و… بین جامعه ایرانی شکل گرفت. اولین استارت آپ‌های ایران نیز در حوزه فناوری الکترونیک بودند و در کنار آن‌ها کسب و کار‌های دیگری در گردشگری، صنایع غذایی، حمل و نقل و… نیز شکل گرفت که حالا دیگر از غول‌های بزرگ درآمدزایی ایران هستند.

این روند ادامه داشت تا اوایل دهه ۹۰ خورشیدی ناگهان استارت آپ‌ها به شکل فزاینده‌ای رشد کردند. برخی از آن‌ها جوانانی بودند که تنها یک ایده داشتند، برخی کارمندان باتجربه‌ای بودند که می‌خواستند دنبال آرزوهایشان بروند و برخی دیگر هم با پشتوانه شرکت‌های بزرگ‌تری جان گرفتند. این روز‌ها دیگر به شنیدن کلمه استارت آپ عادت کرده‌ایم و شاید خودمان هم در ذهن‌مان چندین ایده داشته باشیم.