ندادن ارائه خدمات از پیامدهای اشتغال ناقص

طبق تعریف آماری، افراد دارای «اشتغال ناقص» شامل تمام شاغلانی است که به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و به هر دلیل دیگری، کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته هستند؛ به عبارتی این افراد به دلایل مختلف مجبور هستند کمتر از نٌرم استاندارد در هفته کار کنند. نوع فعالیت این افراد تحت عنوان اشتغال ناقص شناخته می‌شوند.

طبق گزارش مرکز آمار ایران، ۱۰.۲ درصد از جمعیت شاغل در کشور یعنی ۲ میلیون و ۳۸۰ هزار و ۱۳ نفر طی سال ۱۴۰۰ دارای اشتغال ناقص بودند که این سهم در سال ۹۹، ۹.۵ درصد بوده است؛ بنابراین میزان اشتغال ناقص در سال گذشته ۰.۷ درصد افزایش یافته است.

در سال گذشته ۲ میلیون و ۵۸۲ هزار و ۱۵۴ نفر به صورت ناقص اشتغال داشتند که این میزان ۱۳۴ هزار و ۳۴ نفر نسبت به سال ۹۶ افزایش داشته است.

از مجموع جمعیت دارای اشتغال ناقص، سهم مردان ۱۱.۲ درصد و سهم زنان ۴.۳ درصد است. به این ترتیب ۲ میلیون و ۲۲۷ هزار و ۴۹۴ نفر از جمعیت اشتغال ناقص را مردان و ۱۵۲ هزار و ۵۱۹ نفر را زنان به خود اختصاص دادند.

همچنین این جمعیت در بین نقاط شهری بیش از نقاط روستایی است؛ بر این اساس، یک میلیون و ۵۸۷ هزار و ۲۹ نفر از جمعیت دارای اشتغال ناقص در نقاط شهری و ۷۹۲ هزار و ۹۸۴ نفر در نقاط روستایی مشغول به کار هستند.

لازم به ذکر است، با توجه به اینکه در ماده ۵۱ قانون کار، صراحتاً عنوان شده مجموع ساعات کار مشمول این قانون در هر هفته نباید از ۴۴ ساعت تجاوز کند، بنابراین غالب کارفرمایانِ شاغلان ناقص، به این تفسیر که حداقل ساعت کار در هفته باید ۴۴ ساعت باشد، از ارائه خدمات و مزایای قانون کار و تأمین اجتماعی به نیروی کار خود سر باز می‌زنند.