سی دی‌های قدیمی به حسگر زیستی تبدیل می‌شوند!

این در حالی است که همزمان با محبوبیت روزافزون فایل‌های موسیقی دیجیتال، سی دی در حال از بین رفتن است.

هرچند به طور معمول سی دی‌ها از پلی کربنات ساخته می‌شوند، اما حاوی لایه‌ای بسیار نازک از فویلی براق و منعکس کننده نور هستند. این فویل در بیشتر سی دی‌ها از جنس آلومینیوم است. هرچند برای عملکرد بهتر از طلا نیز در برخی سی دی‌ها استفاده شده است.

به طور معمول هنگامیکه سی دی‌های طلا مخدوش می‌شوند، فویل طلا همراه بقیه دیسک در زمین‌های زباله دفن می‌شود. از آنجا که لایه‌های نازک طلا در حسگر‌های انعطاف پذیر چسبنده به پوست به کار می‌رود، محققان دانشگاه بیرمنگام نیویورک تصمیم گرفتن طلا را از سی دی‌ها جدا و در این گجت‌ها به کار گیرند.

متیو براون و آهیون کوه روشی ابداع کرده اند تا طلای موجود در سی دی‌ها به مدت ۹۰ ثانیه در استون خیس شود. این روند پلی کربنات را می‌شکند و پیوند‌های آن با فویل را ضعیف می‌کند. در مرحله بعد یک ورقه از نوار چسبنده پلی آمید روی فویل به کار گرفته شد. پس از آن نوار و طلا از پلی کربنات تراشیده شدند.

با استفاده از یک ماشین مخصوص برش پارچه فویل طلا و نوار چسبنده زیر آن به شکل مدار‌های انعطاف پذیری بریده شدند که می‌توان آن‌ها را چند بار روی پوست قرار داد و برداشت.

این حسگر‌های زیستی در کنار تجهیزات الکترونیکی دیگر قادر به رصد فعالیت الکتریکی قلب و ماهیچه‌های کاربر هستند. همچنین آن‌ها می‌توانند لاکتوز، گلوکز، pH و سطح اکسیژن خون را اندازه گیری کنند. تمام این داده‌ها به وسیله بلوتوث به موبایل منتقل می‌شود.

به گفته محققان کل فرایند بازیافت و ساخت این ابزار حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه طول می‌کشد و به تجهیزات گرانقیمت نیز نیازی ندارد. هزینه تولید هر حسگر نیز حدود ۱.۵۰ دلار است. علاوه بر آن هرچند استون در این فرایند به کار رفته، اما هیچ ماده شیمیایی سمی وارد جریان دور ریز نمی‌شود.