اعتراض مردم به انقلاب منجر شد و انقلاب در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ سرنگونی حکومت پهلوی را رقم زد. مردم فقط می‌دانستند که به حکومت شاهنشاهی پایان دادند، اما نمی‌دانستند قرار است چه حکومتی جای حکومت شاهنشاهی را بگیرد. کسی که انقلاب را رهبری کرد، روح الله موسوی خمینی بود. مردم این روحانی را باور کرده بودند و در نتیجه هر چه فرمان می‌داد، از سوی مردم بدون درنگ اجرایی می‌شد.

پس از آنکه حکومت شاهنشاهی سقوط کرد، مردم منتظر بودند تا خمینی که حکومت جدید را اعلام کند. او هرچه فرمان می‌داد، مردم بدون آنکه شکی به دل راه دهند، می‌پذیرفتند، چرا که رابطه مردم و خمینی، مانند تمامی قیام‌های گذشته، رابطه رهبر قیام و مردم نبود، بلکه یک رابطه معنوی امام و امت به پشتوانه اسلام بود.

اما گویا این روحانی ساده زیست با درک درست از آینده، از خطر اتهامات پس از انقلاب به خوبی آگاه بود و می‌دانست که اگر فرمان به جمهوری اسلامی بدهد، اگرچه مردم سربه فرمان می‌پذیرفتند، اما در آینده انگ دیکتاتوری از سوی دشمنان به حکومت جمهوری اسلامی زده خواهد شد. امام قیامی که از سال ۱۳۴۱ کلید خورده بود، نگران این تهدید جدی بود که مغرضان و کینه توزان انقلاب را زیر سوال ببرند.

نگرانی امام خمینی باعث شد تا رهبر انقلاب بار انتخاب حکومت را در قالب همه پرسی بر دوش مردم بگذارد. نگرانی که موجب شد امام فرمان برگزاری همه پرسی را صادر کند و در نتیجه حکومت انقلابی، اولین رای خود را از مردم گرفت. مردم در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ پای صندوق‌های رای آمدند و بیش از ۹۸ درصد مردم به نظام جمهوری اسلامی رای دادند.

اگرچه از آن زمان تاکنون ۴۵ سال می‌گذرد، اما سنگ بنای همه پرسی که امام خمینی گذاشت، باعث شد تا انتخاب تمامی مدیران کشور به صورت مستقیم یا غیر مستقیم با آرای مردم تعیین شود تا به جهانیان اثبات کنیم انقلاب ایران مبتنی بر دموکراسی و آرای مردمی است.

بیشتر بخوانید:

توقع از نقش آفرینی مردم

اما آنچه امروزه بیش از پیش اهمیت دارد یا بهتر بگوییم، نگران کننده است، بی رغبتی مردم به حضور پای صندوق‌های رای بعد از گذشت ۴۵ سال است. در جدیدترین همه پرسی که برای انتخاب نمایندگان دوره دوازدهم مجلس شورای اسلامی برگزار شد، تنها ۴۰ درصد واجدین شرایط پای صندوق‌های رای آمدند و ۶۰ درصد مردم با صندوق‌های رای قهر کردند یا رغبتی به حضور نشان ندادند، شرایطی که می‌تواند پیام‌های بزرگی برای مدیران و مسوولان نظام جمهوری اسلامی داشته باشد.

سالروز ۱۲ فروردین به عنوان نماد جمهوری اسلامی، همه ساله محترم شمرده می‌شود، اما این سالگرد بایستی بهانه‌ای باشد تا شرایط موجود مورد بررسی قرار گیرد. اینکه همه ساله ۱۲ فروردین را جشن بگیریم و اعلام کنیم که در سال ۱۳۸۵ بیش از ۹۸ درصد مردم در صفوفی طولانی و به هم فشرده پای صندوق‌های رای آمدند و به جمهوری اسلامی رای دادند، اگرچه سندی افتخارآمیز است، اما مسوولان باید این را از خود بپرسند که امروز هم می‌توانیم ۹۸ درصد مردم را پای صندوق رای بیاوریم و به نفع جمهوری اسلامی از آنان رای بگیریم؟

بی اعتمادی مردم، واقعیت تاسف آور و البته خطرناکی است که بار‌ها از سوی مقام معظم رهبری مطرح شده و باید مورد توجه مسوولان قرار گیرد. رهبر انقلاب هر بار که انتخابات ریاست جمهوری برگزار می‌شود و رییس جمهور جدید برای تنفیذ یا هیات دولت برای گرفتن رهنمود به نزد رهبر انقلاب می‌روند، با جمله‌ای هشدارآمیزی روبرو می‌شوند، هشدار از دست رفتن اعتماد مردم که همواره از سوی رهبر انقلاب گوشزد می‌شود. حضرت آیت الله خامنه‌ای بار‌ها به دولتمردان هشدار داده‌اند که انقلاب به همت و پشتوانه مردم پیروز شد و باید کاری کنیم که مردم در صحنه بمانند.

گرانی، تورم، سومدیریت، ناتوانی در مدیریت بحران‌ها، بحران آفرینی ناشی از ندانم کاری، سفره‌های خالی و بسیاری چالش‌ها که آلام بسیاری را برای مردم انقلابی رقم زده، باعث یاس و ناامیدی در مردم شده و این یاس و ناامیدی که ریشه آن در عملکرد اشتباه، ندانم کاری، بازی‌های سیاسی، دسته‌بندی‌های جناحی و رفتار‌های سلیقه‌ای است، زنگ خطر را بصدا درآورده است. اکنون که چهل و پنجمین سالگرد ۱۲ فروردین را جشن می‌گیریم، باید نگران رفتار‌هایی باشیم که در این ۴۵ سال صورت گرفته است. باشد شرایط را بررسی کنیم، اعتراض‌های گوناگون که به اشکال گوناگون صورت گرفته را زیر ذره بین قرار دهیم و باور کنیم که مدیریت در ۴۵ سال گذشته، نتوانسته آرای مردمی که در ۱۲ فروردین ۸۵ پای صندوق‌های رای آمدند را حفظ کند.