درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند / جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند
حریف مجلس ما خود همیشه دل می‌برد / علی الخصوص که پیرایه‌ای بر او بستند
کسان که در رمضان چنگ می‌شکستندی / نسیم گل بشنیدند و توبه بشکستند
بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط / ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند
دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را / که مدتی ببریدند و بازپیوستند
به در نمی‌رود از خانگه یکی هشیار / که پیش شحنه بگوید که صوفیان مستند
یکی درخت گل اندر فضای خلوت ماست / که سرو‌های چمن پیش قامتش پستند
اگر جهان همه دشمن شود به دولت دوست / خبر ندارم از ایشان که در جهان هستند

از روزی که خودمان را شناختیم، سیزده بدر یکی از خاطره سازترین مناسبت‌ها بوده است. اگرچه پایان تعطیلات نوروز و آغاز رفتن به مدرسه را رقم می‌زند، اما خاطره انگیزترین پایان تعطیلات است. در سیزدهمین روز پس از آغاز سال نو، صبح خیلی زود از خواب بیدار می‌شویم تا خودمان را به فضای سبز دشت و دمن برسانیم. باور داریم که زندگی مان در سال نو متحول می‌شود و نقطه آغاز این تحول در سیزدهمین روز سال رقم می‌خورد، به شرط آنکه در خانه نمانیم، شاد باشیم و سبزی زندگی مان را در سبزی طبیعت جستجو کنیم.

با هر کسی که بتواند ما را در این تحول همراهی کند، قرار می‌گذاریم. فرقی نمی‌کند با گروهی از فامیل باشیم یا همراه دوستان، آشنایان و همسایگان به میان طبیعت برویم. به طبیعت می‌رویم تا مصداق «بساط سبزه لگدکوب شد به نشاط، ز بس که عارف و آمی به رقص برجستند». بنا داریم سال نو را با سرخوشی آغاز کنیم به این امید که تا پایان سال از غم و اندوه دور باشیم. باور داریم که خداوند به طبیعت فرمان بیداری داده، زیرا زمین بیدار شده، سبزه سرزده، درختان شکوفه کرده و تمامی آثار طبیعت حکایت از حقیقت روز قیامت دارد. مرگی که بدنبال آن، بیداری است.

بیشتر بخوانید:

۱۲ فروردین بعد از ۴۵ سال

بی شک امام اول شیعیان شخصیتی بی بدیل دارد. ابرمردی که در صحنه نبرد حق علیه باطل، در صف اول شمشیر می‌زند، برای نجات جان پیامبر خاتم، در بستر محمد (ص) می‌خوابد تا با جانش ارادت خود را به اسلام اثبات کند، اما دیدن زنی تنها که از تامین مخارج زندگی فرزندانش یتیمش ناتوان است، اشک را بر پهنه صورتش جاری می‌کند. ابرمردی که زیر بار هیچ ظلمی نمی‌رود، کودکان یتیم را بر دوش می‌گیرد و برایشان نان می‌پزد. از همه مهمتر اینکه در مکانی دیدار با جانان را لبیک می‌گوید که وعده گاه مومنان با خداوند است. علی (ع) در ۱۹ رمضان در سجدگاه مسجد با ضربت شمشیر جهالت مجروح می‌شود و در ۲۱ رمضان جان به جان آفرین تسلیم می‌کند. مگر می‌توان نسبت به زندگی و مرگ این ابرمرد بی تفاوت بود؟

یکی از چالش‌های مکرری که به اشکال گوناگون با آن دست به گریبان هستیم، سال قمری و شمسی است. سال شمسی و قمری هر کدام مناسبت‌های خاص خودش را دارد، در حالی که هر کدام راه خودشان را می‌روند. در حالی که گردش سال شمسی ثابت است، سال قمری با گردشی متفاوت، مناسبت‌های خاص خودش را دارد و در این بین گردش سال قمری باعث می‌شود مناسبت‌های ایرانی و مذهبی در بسیاری از موارد با یکدیگر تلاقی کنند.

امسال نیز از جمله تلاقی‌های مشکل آفرین است. شهادت امیرمومنان علی (ع) در سیزده نوروز واقع شده که حاشیه‌هایی را بدنبال داشته است. خبر تعطیل کردن بوستان‌ها همچون شوکی سوال برانگیز در صدر اخبار قرار گرفت و این سوال ذهن مردم را بخود مشغول کرد که مگر می‌شود؟ کسانی که این حکم را صادر کردند، ذهنیت‌های منفی بسیاری را رقم زدند، ذهنیت‌هایی که هر کدام حاشیه ساز است و نمی‌توان در مورد آن‌ها سخن گفت.
‌
می‌توان مردم را در رفتن به بوستان‌ها و تفرجگاه‌ها به حال خود گذاشت، اما فرهنگ سازی کرد که حرمت اولین امام شهید را نگه دارند. می‌توان از مردم انتظار داشت به بوستان‌ها بروند، اما قران را نیز با خود ببرند و با تلاوتی از آیات الهی، به قدرت خداوند در خلق چهار فصل پی ببرند. می‌توان از مردم انتظار داشت به بوستان‌ها بروند، اما روزه خواری در جمع نکنند. می‌توان دهها، صد‌ها و هزاران رفتار دیگر را انجام داد تا حرمت شکنی صورت نگیرد.

باید بپذیریم که با ندانم کاری، سوژه بدست دشمنان نظام و انقلاب داده و دین مهربان اسلام را زیر سوال برده ایم. دینی که بر «لا اکراه فی الدین» تاکید دارد، آنچنان با ندانم کاری توصیف و ترسیم کرده ایم که هر مغرضی بتواند به آن بتازد. همانگونه که رسانه‌های بیگانه از این افراط گری نهایت سواستفاده را به عمل آورده و به تخریب اسلامی می‌پردازند، که افراط گرایان با رفتار‌های عجیب و غریب ادعای حمایت از آن دارند.