شهـر عجیب

پول‌نیوز- یکی این سو، یکی آن سو. سرزمینی که آدمی را چنان دچار خود می کند که مفری از آن نباشد، آنجا که در آغاز ماه محرم کسی از درون وجودت فریاد برمی آورد که «هل من ناصر ینصرنی.»

به گزارش گروه گردشگری پول‌نیوز، سفرنامه پیش رو را «منصور ضابطیان» نوشته و از فراز و نشیب مقبره دو بزرگوار کربلا در آغاز ماه محرم گفته است. حکایت مهری که شیعیان در سراسر تاریخ سینه به سینه برای هم یادگار گذاشته اند... .

با همه سختی هایی که اقامت در این هتل دارد، اما یک امتیاز، همه عیب ها را از یاد می برد و آن فاصله کوتاه هتل از حرم حضرت عباس(ع) است.

پنجره های اتاق که باز شود، می توان گنبد حرم را در مشت گرفت. فاصله هتل از ورودی حرم تقریبا 15ـ10 متر است و این یعنی هر وقت اراده کنی می توانی خودت را رها کنی در معنویتی که آن سوی خیابان موج می زند

اطراف حرم را دارند آماده می کنند برای شروع ماه محرم. مهم ترین ماه برای شیعیان و صدالبته ساکنان و زائران کربلا.

شهری که بعضی ها معتقدند نامش از واژه «کوربابل» گرفته شده که به معنی مجموعه روستاهای بابل قدیم است.

بعضی های دیگر معتقدند واژه کربلا از دو واژه آشوری «کرب» به معنی حرم و «ایل» به معنی خدا گرفته شده و عده ای هم نامگذاری آن را به خود امام حسین(ع) نسبت می دهند که وقتی به این سرزمین رسید و نام آن را شنید، فرمود:

«اللهم انی اعوذ بک من الکرب و البلا» (خدایا من از سختی ها و بلاهای این سرزمین به تو پناه می برم) و جالب است که اینجا برای اولین بار می فهمم نام دیگر کربلا، «حائر» است و فامیلی حائری که در ایران فراوان شنیده می شود، به معنی کربلایی است.

مهم ترین نقطه در کربلا، همین نزدیک ماست. حرم امام حسین(ع) و حرم حضرت عباس(ع). حرمین با بلواری که نخل های فراوانی دارد به هم متصل هستند. بلواری که به «بین الحرمین» معروف است و حدودا 350 متر است.

بسیاری از زائران محلی که مخصوصا شب های جمعه به زیارت می آیند، در فاصله حرمین اتراق می کنند.

وانت هایی بین آنها پتو قسمت می کند و بازار غذای گرم و چای هم رونق دارد. حرم امام حسین(ع) تاریخ پر از فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته تا به امروز رسیده است.

پیکر حضرت روز 12 محرم سال 61 هجری قمری در این نقطه به خاک سپرده می شود. چهار سال بعد مختار گنبدی از آجر و گچ و دو در برای آن می سازد.

نزدیک به 70 سال بعد ابوسفاح، بنای سرپوشیده ای کنار آن بنا می کند و شش سال بعد ابوجعفر منصور آن را ویران می کند. 12 سال بیشتر نمی گذرد که مهدی عباسی دوباره آن را بنا می کند.

13 سال بعد هارون الرشید نه تنها آن بنا را دوباره نابود می کند، بلکه گنبد را هم ویران می سازد و درخت سدری را هم که در کنار آن بوده، می برد غافل از این که فرزندش امین 18 سال بعد بنای حرم را دوباره می سازد.

43 سال بعد یعنی در سال 236 هجری قمری متوکل عباسی دوباره بنا را ویران می کند و زمین آن را شخم می زند.

بیش از 11 سال نمی گذرد که منتصر عباسی بنای حرم را دوباره بازسازی می کند و سکونت در کنار مرقد برای نخستین بار باب می شود. کمتر از 30 سال بعد، محمد بن محمد بن زید، رهبر قیام طبرستان به تجدید بنا می پردازد.

به سال 367 هجری قمری عضدالدوله دیلمی گنبدی با چهار رواق و ضریحی از عاج می سازد و برای شهر برج و بارو بنا می کند.

درست 40 سال بعد در اثر واژگون شدن دو شمع، حرم آتش می گیرد و حسن بن سهل وزیر دوباره حرم را نوسازی می کند.

70 سال به همین منوال می گذرد تا این که ملکشاه سلجوقی دیوار پیرامون حرم را نوسازی می کند. 140 سال بعد ناصرالدین عباسی، ضریحی نو برای حرم می سازد.

بسیاری از ایرانیان صاحب نام نیز در جوار حرم دفن شده اند، ازجمله امیرکبیر که بسیار مشتاقم آرامگاه او را کشف کنم، اما هیچ کس نمی داند آرامگاه او کجاست. نه زائرانی که بارها و بارها به کربلا آمده اند.

نه رئیس و روحانی کاروان و نه خادمان حرم. پرسان پرسان به دنبال نقشه ای از حرم می گردم تا از روی آن بتوانم آرامگاه امیرکبیر را پیدا کنم، اما هیچ نقشه ای از حرم وجود ندارد.

انتشارات حرم فقط جزواتی را مشتمل بر ادعیه چاپ می کند با این حال یکی از خادمان که اصالتی ایرانی دارد، امیرکبیر را خوب می شناسد و آرامگاهش را نشانم می دهد، اما نمی توانم بر سر مزار او بروم چراکه مزارش جایی است در نزدیک به مقام سیدابراهیم مجاب که امروزه در بخش زنانه حرم است.

نزدیک ترین جا به مزار امیرکبیر می ایستم و فاتحه می خوانم. دلم می گیرد از این غربت که مردی چنین بزرگ را هموطنانش فراموش کرده اند.

کربلا پر است از صحنه های دل انگیز، از رابطه روحانی مردم با دو مردی که از مقدس ترین شخصیت های شیعه به حساب می آیند.

آدم های فراوانی با ظاهر و قیافه های متفاوت از طبقه های اجتماعی مختلف با نگرش های گوناگون، اما اگر بخواهیم کربلا را صرف نظر از این تقدس و علاقه های مذهبی به عنوان یک شهر مستقل بررسی کنیم، چیزی جز فقر، بی مبالاتی و بی نظمی پیدا نمی کنیم.

بسیاری معتقدند این شهر پس از آن که خون سیدالشهدا(ع) برآن ریخته شده، دچار نفرین ابدی گردید و هیچ گاه روی آسایش را نخواهد دید.

به نظر می رسد چیزی به اسم شهرداری در کربلا وجود ندارد. مغازه دارها زباله ها را در گوشه ای از خیابان تلنبار می کنند و وقتی آن گوشه مملو از زباله می شود، گوشه دیگر انتخاب می کنند. با این حال ساکنان منطقه با این بی نظمی و عدم بهداشت کنار آمده اند.