عذرخواهی، استعفا ، جبران!

روز گذشته روزی سخت برای تمام مردم شریف ایران بود. گویی به فاصله دو روز بار دیگر یک هواپیمای بوئینگ سقوط کرده و مردم زیادی در آن جان باختند. خبر همین اندازه شوکه کننده و عجیب بود.

بیانیه ای از سوی ستاد مشترک نیروهای مسلح که هرچه صادقانه نوشته شده و خوانده شود، باز هم نمی توان از قصور و پنهان کاری قبل از آن کاست. شاید اگر همین بیانیه روز اول به طور شفاف بیان میشد این حجم از بهت و اعتراض از سوی افکار عمومی را با خود به همراه نداشت.

این یک بعد قضیه آن هم بعد از این اتفاق بزرگ و دردناک است. بعد دیگر قضیه این است که اصلا چرا باید چنین خطای انسانی آن هم در این سطح گسترده آن هم از سوی چنین ارگانی صورت گیرد؟

چند روز گذشته سقوط هواپیما همه مردم ایران را داغدار کرد اما دیروز ایران را غم فرا گرفت. غمی به وسعت آسمان ایران که شاید از دید خیلی از مردم دنیا این آسمان دیگر امن نباشد. حال هرچه فریاد بزنیم خطای انسانی غیرعمد؛ ولی چه فایده که ذهنیت مردم نه تنها ایران بلکه کل دنیا را با این اتفاق عجیب به هم ریختیم.

آنچه دیروز برای ایرانیان خشم و قهر به همراه داشت بی تدبیری و بی صداقتی مسئولان بود. وگرنه خود این مسئولان خیلی خوب می دانند که ایرانی جماعت با مرگ و غم بیگانه نیست و جنس این غم را به گواه تاریخ خوب می شناسد. این هم بر کسی پوشیده نیست که این ملت برای پاسداری از مملکت خود چه کارهای خطیری که نکرده است.

سقوط هواپیما بی تدبیری مسئولان امر بود و با پنهان کاری ها و بی صداقتی های آنها در این چند روز این بی تدبیری شدت گرفت تا هم به صورت نادرست حرف بزنند هم عمل کنند.

با یک حساب سرانگشتی ساده هم میتوان متوجه این امر شد که محاسبات مسئولین به شکلی عجیب به خطا خواهد رفت.

اگر بعد از ترور سپهبد قاسم سلیمانی به طور قطع اتاق فکری تشکیل شده و تصمیم بر این گرفته شده که پاسخی کوبنده به تروریست ها داده شود تا اینجای امر کاملا درست و بجاست اما؛ طراحان این پروژه، آیا قبل از آغاز حمله به پایگاه‌ آمریکایی‌ها، به این نکته بدیهی اندیشیده بودند که هر روز ده‌ها هواپیمای غیرنظامی از مقابل رادارهای پدافند هوایی عبور می‌کنند و در پی آماده‌باش ضروریِ پس از آن، احتمال خطای انسانی و تکنولوژیک وجود دارد؟

اگر مسئولان هواپیمایی هم مانند آقای رئیس صبح همان روز از ماجرا خبردار نشده باشند و آمار اتفاقات را داشته باشند باید می دانستند که وضع پدافندی کشور فعلا حساس‌تر از همیشه است، در برنامه پروازها تغییری می‌دادند.

ما در کشوری زندگی میکنیم که تاخیر در پرواز امری بدیهی و عادی است پس اگر چند ساعت تاخیر پرواز رخ می‌داد، کسی تعجب و گلایه می‌کرد؟! خیر و چنین فاجعه ای مسلما رخ نمی داد.

حال همه این خطاها را مرتکب شدید و فاجعه رخ داد. بعد از آن چه کردید؟ یکی با قطعیت کامل علت را نقص فنی عنوان کرد. دیگری از اصحاب رسانه با جدیتی همراه با تهدید خواست که سخن دشمن شاد کن نزنند. دیگری و دیگری و دیگری با لاپوشانی خواستند قضیه را فیصله دهند اما؛ نمیدانستد در این دنیا ماه پشت ابر نمی ماند.

به نظر میرسد اکنون که واقعیت ماجرا به اعتراف فرماندهان هرچند دیر بیان شده است، اما افکار عمومی در صدد روشنگری های قضایی هستند و خواستار رای قاطع هرچند اگر رافت اسلامی هم در پس آن باشد اما گمانه زنی ها در محاوره های مردمی خبر از استعفا و در نهایت کناره گیری یک شخص است اما موضوع اصلی آن است که خیلی از مسئولان ازجمله هواپیمایی کشوری و در راس رییس آن مجموعه با همان رک گویی که در برنامه تلوزیونی تنها بر اساس دانش اندک خود مسائل را تحلیل کرده با همان سینه ستبر نامه استعفای خود را به وزیر به حرمت خون جانباختگان این پرواز تسلیم کند.

اما از مسئولین و متولیان این امر که بگذریم روی صحبتم با ملت شریف و عزیزو داغدار ایران است، امروز خانواده‌های زیادی داغدار هستند که دیروز با شنیدن این خبر داغشان بیشتر و عمیق تر شد. همه ما مردم ایران با این خانواده های داغدار همدردیم و سعی میکنیم گوش شنوای آنها برای گلایه هایشان باشیم اما من به عنوان یک خبرنگار از هشتاد میلیون ایرانی عاجزانه درخواست میکنم به جای همدردی با این خانواده ها سعی نکنیم آتش اندوهشان را با حاشیه های بیشتر شعله ورتر کنیم.

مهسا اخلاقی