تکنولوژی در این صنعت جایی ندارد؟!

به گزارش خبرنگار پول نیوز، صنعت قطعه سازی را می توان یکی از قدیمی ترین صنایع کشور دانست که روزگاری نه چندان دور، باعث غرور و افتخار ایران و ایرانی بود. صنعتی که به راحتی می توانست در بودجه سالانه جایگزین بخشی از درآمد نفتی کشور شود.

صنعت قطعه سازی در بخش خودرو اما؛ به دلیل قرار گرفتن زیر سایه سنگین خودروسازان ایرانی، نتوانست به جایگاه اصلی خود دست پیدا کند و بازار های صادراتی را یک به یک از دست داد زیرا محصولات به روز در این صنعت تولید نمی شد.

این صنعت در روزگاری که فرصت به روز شدن را داشت زمان را از دست داد و به جای به روز کردن خود، در خواب ناز فرو رفت. البته این تنها مشکل صنعت قطعه ایران نیست و سایر صنایع مولد ایرانی نیز به دلیل مصرف بیش از حد داروهای خواب آور و آرامش بخش چند دهه ای در خواب بوده و بنابراین؛ در حال حاضر دیگر نامی از آنها به چشم نمی خورد مانند صنعت نساجی و تولید کفش و البته صنایع سلولزی که همگی در دستان مبارک برندهای ترکی قرار گرفته و بازاری ندارند.

قطعه سازان ایرانی که شاید مانند بسیاری از ایرانیان که پول آسان و درآمد سریع را دوست دارند، به جای خرید تکنولوژی طراحی و ساخت قطعات، به کپی سازی روی آوردند که البته برای توجیه این کار خود نامش را تغییر و گفتند: مهندسی معکوس!

البته در این میان از نقش تحریم ها نمی توان گذشت و صنعت قطعه نیز از همین واژه برای توجیه عقب ماندگی خود بارها استفاده که نه، سوء استفاده کرد. این تحریم ها دلیلی شد برای روی آوردن قطعه سازان به مهندسی معکوس (کپی) و بی توجهی به مصرف کننده ایرانی!

تحریم صنعت خودرو و قطعه نسبت به سایر تحریم ها، قدمت زیادی ندارد و این بدان معنی است که قطعه سازان و خودروسازان و البته مدیران دولتی و تصمیم سازان، فرصت های بسیاری داشتند تا تکنولوژی به روز را وارد کشور کنند اما؛ گویا صلاح نبوده است!

سال ها به بهانه های مختلف از هزینه کردن برای به روز شدن 2 صنعت خودرو و قطعه فرار کردیم و حتی فرصت نو شدن صنعت قطعه سازی در جریان قرارداد ساخت «ال 90» در ایران که بهترین فرصت برای به روز شدن بود را به چند قطعه ساز نزدیک به ... از دست دادیم.

پروژه «ال 90» به دلیل کیفیت بالایی که مورد نظر فرانسوی ها بود می توانست یک جهش بسیار بزرگ برای صنعت قطعه سازی ایران باشد که با بدسلیقگی این فرصت نیز از بین رفت.

صنعت قطعه سازی ایران راهی پر فراز و نشیب را پشت سرگذاشت تا یک صنعت مستقل شود اما ؛ در حقیقت همیشه زیر سایه خودروسازان و رانت آنها ماند.

در بین سال های 92 تا 94 و با ورود خودروسازان بزرگ جهان به ایران در زمان برجام، فرصت به روز شدن باز هم درب خانه قطعه سازان ایرانی را زد اما؛ ایشان درب را باز نکردند زیرا باز هم خواب بودند.

به هر حال به نظر می رسد طعه کپی سازی یا همان مهندسی معکوس! بسیار بهتر و شیرین تر از طعم تکنولوژی و به روز شدن است که ایشان زیر بار آن نمی روند.

صنعت قطعه سازی ایران بیمار است اما متاسفانه دکتر این بیمار صنعت خودرویی است که خود سال هاست در کما فرو رفته است و دیگر امیدی به آن نیست.

به هر حال اگر در سال های آینده فکری برای به روز کردن این دو بیمار صنعتی کشور (قطعه ساز و خودروساز) نشود، هر دو با هم برای همیشه به کما خواهند رفت.  

یادداشت از محمد علی رفیعی