اثربخشی بیشتر ایمونوتراپی سرطان با استفاده از نانو ذرات

به نقل از مدیکال اکسپرس، دانشمندان و همکاران دانشگاه هوکایدو در ژاپن موفق به کشف روشی شده‌اند که می‌تواند به برخی از بیماران در غلبه بر مقاومت در برابر درمان ایمونوتراپی سرطان کمک کند. این رویکرد که در آزمایش موش‌ها اثبات شد، در مجله ImmunoTherapy of Cancer گزارش شد.

فعال شدن پروتئین‌های بازرسی در سطح سلول‌های ایمنی به جلوگیری از حمله بی‌رویه سلول‌های دیگر بدن به تنظیم پاسخ ایمنی کمک می‌کند، اما برخی از سلول‌های سرطانی می‌توانند این مکانیسم را ربوده و از پاسخ ایمنی در برابر آن‌ها نیز جلوگیری کنند. دانشمندان به تازگی مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند با این استراتژی مقابله کند، اما برخی از افراد در برابر درمان‌ها مقاوم هستند.

در حال حاضر، دانشمندان دانشگاه هوکایدو و موسسه فناوری آیچی راهی برای حل این مشکل پیدا کرده‌اند و نانوذره لیپیدی طراحی شده‌ای را طراحی کرده‌اند که می‌تواند مولکول‌های محرک ایمنی را به سلول‌های ایمنی در کبد موسوم به ماکروفاژ‌ها منتقل کند.

لیپیدی که YSK۱۲-C۴ نامیده می‌شود، تمایل زیادی به سلول‌های ایمنی دارد. هنگامی که با ملانوم متاستاتیک به موش تزریق می‌شود، می‌تواند مولکول‌های سیگنال، به نام دینوکلئوتید‌های حلقوی را در غشای سلولی ماکروفاژ‌های کبدی خود منتقل کند، جایی که آن‌ها از طریق یک محرک یک اینترفرون، تولید پروتئین‌های مرتبط با ایمنی به نام اینترفرون‌های نوع ۱ را تحریک می‌کنند. مسیر ژن (STING) این سلول‌ها در خون آزاد می‌شوند و نوع دیگری از سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های کشنده طبیعی در طحال و ریه را فعال می‌کنند که باعث ایجاد اینترفرون گاما در داخل متاستاز‌های ریه می‌شود.

این درمان به تنهایی تنها یک اثر ضد تومور خفیف را برانگیخت. این به این دلیل است که اینترفرون‌های نوع ۱ و اینترفرون گاما باعث ایجاد پروتئینی به نام PD-L۱ بر روی سلول‌های سرطانی می‌شوند. PD-L۱ از پاسخ ایمنی قوی کشنده تومور سلول‌های کشنده طبیعی که PD-۱ را بیان می‌کنند جلوگیری می‌کند، با این حال استفاده از درمان ایمونوتراپی ضد PD-۱، سلول‌های سرطانی را از خاموش کردن سلول‌های کشنده طبیعی باز می‌دارد که مسلح شده و قادر به حمله گسترده هستند.

تاکاشی ناکامورا از دانشکده علوم دارویی دانشگاه هوکایدو می‌گوید: "یافته‌ها نشان می‌دهد که نانوذرات لیپیدی ما حاوی مولکول‌های سیگنال ایمنی هستند که وضعیت ایمنی را از نظر ایمونولوژیکی از سرد به گرم  تبدیل می‌کند، این می‌تواند منجر به ایجاد یک مکمل امیدوار کننده شود که مقاومت در برابر درمان آنتی بادی ضد PD-۱ را در برخی از بیماران مبتلا به سرطان کاهش می‌دهد.

در مطالعات بیشتر باید بررسی شود که آیا درمان می‌تواند باعث مسمومیت کبدی شود و آیا می‌توان از مولکول‌های مختلف سیگنالینگ استفاده کرد یا خیر.