از روزی که کارگران دست به اعتصاب زدند تا انقلاب پیروز شود و شعار استقلال، قطع وابستگی و رسیدن به خودکفایی را فریاد زدیم، ۴۵ سال می‌گذرد. در تمامی این سال‌ها فریاد خودکفایی به ذائقه استکبار خوش نیامده و برای آنکه از این خواسته برحق صرف نظر کنیم، انواع فشارها، تهدید‌ها و مشکلات تحمیلی را تحمل کرده ایم. تاوان این مقاومت، رفتار‌هایی بوده که در عرصه‌های گوناگون سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و... به وسیله دشمنان اعمال شده است. دشمنان در تمامی این سال‌ها به ابزار‌های گوناگون متوسل شدند که تحمیل جنگ ۸ ساله، تروریست، بهانه‌های حقوق بشری و بسیاری موارد دیگر را شاهد بودیم، اما با سربلندی از آن‌ها عبور کردیم.

جنگ اقتصادی

هنگامی که توسل به ابزار‌های گوناگون بی نتیجه بوده و جنگ نظامی و جنگ نرم نتیجه بخش نبود، دشمنان جنگ اقتصادی را با جدیت در دستور کار قرار دارند که مهمترین ابزار جنگ اقتصادی علیه ایران، تحریم‌های ظالمانه بود. تحریم‌ها در ابتدا چالش‌ها و مشکلات بسیاری برای کشور رقم زد که چرخ‌های زندگی مردم با مشکل جدی رو به رو کرد. بدلیل اقتصاد تک محصولی وابسته به نفت و نادیده گرفتن دیگر ظرفیت‌های اقتصادی، اولین چیزی که دشمنان هدف گرفتند، ممنوعیت فروش نفت بود که در واقع تاثیرات خود را برجای گذاشت. اما قرار نبود متوقف شویم و بنابر تاکید رهبر انقلاب، تامین نیاز‌های داخل را در دستور کار قرار دادیم.

تولید در دستور کار

برای آنکه از مانع بزرگ تحریم عبور کنیم، تولید برای تامین نیاز داخل را در دستور کار قرار دادیم. اما برای تولید به مواد اولیه، سرمایه، ماشین آلات، نیروی انسانی کارآمد و... نیاز داشتیم. نکته مهم اینجا بود که فرصتی برای درجا زدن نداشتیم و باید به سرعت نیازهایمان را تامین می‌کردیم. در نتیجه تصمیم گرفتیم تولید کنیم، اما به ماشین آلات تولید نیاز داشتیم. برای دستیابی به ماشین آلات خط تولید، مهندسی معکوس را در دستور کار قرار دادیم و ماشین آلات مورد نیاز را تولید کردیم.

فاصله گرفتن از خام فروشی

نکته مهمی که سال‌ها اقتصاد کشور را تهدید می‌کرد، معضل بزرگی به نام خام فروشی بود. به همین دلیل تکمیل زنجیره تولید را در دستور کار قرار دادیم و به جای آنکه مواد اولیه را از دل معادن استخراج و خام فروشی کنیم، صنایع پایین دستی را ایجاد کردیم تا به جای خام فروشی، محصولات را تولید کنیم. این اقدام دو مزیت داشت، اول اینکه نیاز داخل را تامین کردیم و دوم اینکه تولیدات اضافه را صادر کردیم. این در حالی بود که در گذشته مواد اولیه را صادر می‌کردیم و ناچار بودیم محصول تولید شده در دیگر کشور‌ها را به چند برابر قیمت مواد خام صادر شده خریداری کنیم.

بیشتر بخوانید:

رونق اقتصادی مدیون رکوردشکنی‌های فولاد آلیاژی

چرخه بزرگ فولاد

بزرگترین صنعتی که تمامی بخش‌ها را درگیر می‌کند، صنعت فولاد است. بی شک هیچ بخشی از اقتصاد را نمی‌توان یافت که فولاد در آن کاربرد نداشته باشد. با این وصف سال‌ها سنگ آهن را از دل معدن بیرون می‌آوردیم و صادر می‌کردیم تا محصولات فولادی را وارد کشور کنیم. اما مدیران این بخش بخوبی درک کردند و با ایجاد صنایع پایین دستی، درآمدزایی و ارزش افزوده را در داخل کشور نگه داشتند.

اهمیت فولاد آلیاژی

بی شک فولاد آلیاژی بیشترین کاربرد را برای صنایع دارد که سال‌ها وارد کشور می‌شد، اما با احداث شرکت فولاد آلیاژی در یزد، نیاز کشور به فولاد آلیاژی را تولید و تامین کردم و کار بجایی رسید که امروز ناچار نیستیم برای تامین فولاد آلیاژی به کشور‌ها جهان التماس کنیم یا تولیدکنندگان فولاد آلیاژی در جهان، تحریم را به سرمان بکوبند تا از فروش فولاد آلیاژی به ایران سرباز بزنند.

صفر شدن واردات فولاد آلیاژی

بدلیل اهمیتی که فولاد آلیاژی دارد، تولید آن در دستور کار قرار گرفت و فولاد آلیاژی ایران به عنوان بزرگترین تولید کننده، نیاز کشور را تولید کرد به نوعی که مدیرعامل شرکت فولاد آلیاژی با تأکید بر این که واردات فولاد آلیاژی به کشور به صفر رسیده گفت: توانمندی در عرصه تولید فولاد در شرکت فولاد آلیاژی ایران به نوعی است که این نوع محصول در کشور باکیفیت بالایی در حال تولید است.

بدنبال رسیدن به نرم جهانی

اگر چه در زمینه تولید فولاد آلیاژی دست بالایی داریم، اما هنوز تا رسیدن به نقطه مطوب فاصله داریم. در این رابطه محمد کمالزاده با اشاره به این که ۱۲ درصد از تولید فولاد در دنیا به فولاد‌های آلیاژی و کربنی اختصاص دارد گفت: سرانه مصرف فولاد آلیاژی در کشور ۱۱ کیلوگرم به ازای هر نفر است که ۲۷۰ درصد تا رسیدن به ضریب و نرم جهانی فاصله داریم. وی با تاکید بر اینکه پایین‌بودن درصد مصرفی فولاد آلیاژی در کشور جای بحث دارد گفت: میزان تولید فولاد خام در دنیا یک هزار و ۹۰۰ میلیون تن در سال است در حالی که این رقم در کشور ما ۳۰ میلیون تن است.