آیا مردم از مالیات هایی که صرف صداوسیما و سازمان های دیگر می شود راضی اند؟/ زیاد مالیات گرفتن هنر نیست؛ اقناع مردم درباره نحوه خرج آن هنر است

به گزارش پول نیوز، اعتماد، رکن سوم این تعامل است. به واقع شهروندان غالبا این اعتماد را دارند که دولتی که دارند، در حال انجام کارهایی درست و برنامه هایی درست در مسیری درست است. آنجا این سئوال مطرح نیست که مالیات های ما کجا می رود و چرا اثرگذاری آن را حس نمی کنیم؟ سئوالی که در ایران به شدت مطرح است و غالبا کسب و کارها و شهروندان می پرسند که اگر ما اینچنین مالیات می دهیم و اینچنین تحت فشار هستیم، پس این همه مشکل در زیرساخت ها و امنیت ناپایدار سرمایه گذاری و تجارت و ... از کجا می آید؟ بحث اصلی هم اعتماد رنگ باخته مردم و فعالان تجاری است.

به گزارش پول نیوز، اخیرا معین الدین سعیدی، نماینده مجلس در گفتگویی با سایت انتخاب، به نکته های جالبی اشاره کرده است. او گفته است: با توجه به شرایط تحریمی که کشور با آن دست و پنجه نرم می ‌کند، مسلما راهکاری که دولت برای ناترازی بودجه در نظر گرفته است، بحث افزایش درآمد‌های مالیاتی است؛ اما مالیات یک جاده یک طرفه نیست که فقط از مردم مالیات بگیریم بدون اینکه اثر آن را در زندگی مردم و نحوه خدمات رسانی نشان دهیم.

این نماینده مجلس، به افزایش اعتبار 43 درصد صداوسیما در برنامه هفتم توسعه اشاره کرده؛ آن هم در حالی که این سازمان عظیم رسانه ای، درآمدی هنگفت از تبلیغات و ... دارد. او همچنین به ناکارآمدی موسسات فرهنگی دیگری هم اشاره کرده که مشخص نیست چقدر اثرگذار هستند و این بودجه ها را برای چه می گیرند.  

این نماینده مجلس همچنین اشاره کرده است که: ما همین الان در قانون برنامه هفتم در یک اقدام عجیب ۴۳ درصد به اعتبارات صدا و سیما در سال اول اجرا برنامه اختصاص دادیم و مردم همین سوال شما را می‌پرسند. قانون برنامه که نباید فقط گردن بودجه باشد، بلکه باید یک برنامه باشد. صدا و سیما هم که این همه پول از تبلیغات می‌گیرد، اولویت دارد که ۴۳ درصد اعتبارت آن را افزایش دهیم؟ یا موسسات دیگر که هزینه کرد مالی آن‌ها شفاف نیست، چرا باید مشمول این افزایش اعتبارات شوند از آن طرف برای جبران ناترازی بیشتر از مردم مالیات بگیریم. این دوگانه برای مردم پذیرفتنی نیست. اگر اروپا مبنا خود را بر افزایش مالیات گذاشته است، خدمات دولتی هم اینقدر ملموس است که مردم برای پرداخت مالیات انگیزه دارند.

حقیقت امر این که دولت با افتخار از افزایش نسبت درآمد مالیاتی در درآمدهای سالانه اش یاد می کند، به تنهایی کفایت نمی کند. مسأله بعدی آنجاست که این بودجه کجاها خرج می شود؟ صداوسیما؟ همین چند وقت پیش بود که بحثی درباره بی اثر بودن صداوسیما در بحران غزه مطرح شد. حقیقت امر این است که صداوسیما با این همه نیرو، حتی نتوانسته برندی به اندازه الجزیره ایجاد کند. ریزش مخاطبان و ... هم که دیگر جای بحث و اما و اگر ندارد. پس این بودجه و افزایش بودجه چرا باید به صداوسیما اختصاص یابد؟ بابت ریزش مخاطب؟ بابت عدم اثرگذاری؟

سازمان هایی فرهنگی چون تبلیغات اسلامی و ... نیز، باید توضیح بدهند که این مالیات های دریافت شده مردم که صرف فعالیت های شان می شود، چه اثری در راستای فعالیت های شان گذاشته است. البته می دانیم که در کشورمان توضیحاتی از این دست داده نمی شود؛ اما همین امر است که باعث شده تا اعتماد، رنگ ببازد. وقتی هم که اعتماد رنگ می بازد، می شود ماجرای آن طلافروش خیابان پانزده خرداد تهران، که با صدای بلند به مشتری ها می گفت: من به این ها مالیات بدهم؟ من به این ها «مالیات بده» نیستم.

در واقع دولت ابتدا باید شفافیت و توضیح خواستن و توضیح دادن درباره فعالیت های خود و دیگرانی که بودجه بگیر هستند را دنبال کند تا این اعتماد زخم خورده در حوزه مالیات ترمیم یابد. در غیر این صورت، هم مردمی که مالیات می دهند رضایت ندارند، هم کسانی که بودجه بگیرند اساسا مورد پرسش قرار نمی گیرند و نهایت همه این ها، سردرگمی و فرار مالیاتی بیشتر مردم خواهد بود.