«اقتصاد تحریم ناپذیر» در میان انتقادات به برجام گم شد!

پول‌نیوز، سهیلا طایی_ نگاه کلی به عملکرد اقتصادی دولت یازدهم نشان می دهد که بسیاری از شاخص های اقتصادی رشد کرده و کاهش نرخ تورم و ارتقای فاکتورهای دیگر، رشد اقتصادی به ارمغان آورده و قرار گرفتن در مسیر رونق اقتصادی را نوید می دهد.

نباید فراموش کرد که روحانی در بدترین شرایط اقتصادی ممکن، دولت را تحویل گرفت و به بهای گذر زمان، تورم را مهار کرده و رشد اقتصادی ایجاد کرد.

در این میان اما بسیاری از کارشناسان اعتقاد دارند تمرکز دولت بر عوامل بیرون زا همچون تحریمها چندان مناسب نبوده است چرا که تمرکز بر این عوامل تنها 30 درصد از مشکلات اقتصادی کشور را مرتفع می کند.

رییس دولت نیز به این مهم پی برده و در گیر و دار مذاکرات برای برداشته شدن تحریمها بارها شعار اقتصاد تحریم ناپذیر سر داد اما مسوولان و نخبگان چندان به آن نپرداختند و «اقتصاد تحریم ناپذیر» در میان شعارها و سخنرانی ها گم شد.

بیشتر مشکلات اقتصادی ایران از معضلات ساختاری نشات می گیرد که از میان برداشتن آنها در شرایطی مانند تکرار تحریمها می تواند اقتصاد را سرپا نگه داشته و هزینه ها را به حداقل برساند.

 مشکلات ساختاری نامناسب در نظام بانکی، نظام اداری و سوءمدیریت که زمینه ساز اصلی فسادهای اقتصادی در سال های اخیر بوده اند همگی با نگاه درون زا به اقتصاد حل و فصل شدنی است.

مشکلات ساختاری تقریبا در تمامی حوزه های اقتصادی کشور دیده می شود که عمده دلیل آن عدم مدیریت کاربلد است، زمانی که سخن از تهدید تحریم در اقتصاد کشور به میان می آید در حققیت منظور مدیریت تحریم است چرا که اگر مدیریت کارآمد و قوانین صحیح در اقتصاد کلان وجود داشته باشد، برآورد درست از شرایط به دست آمده و اقدامات لازم برای مقابله با آنها طرح ریزی می شود و در پاره ای مواقع حتی می توان تهدید را تبدیل به فرصت کرد.

حال آنکه بدنه مدیریتی کشور اینگونه عمل نمی کنند و در حقیقت منتظر عمل هستند تا عکس العمل نشان دهند. کشورهای دارای اقتصاد مقاوم و تحریم ناپذیر دقیقا به همین مساله توجه کرده و با برنامه مشخص برای هر اقدامی عکس العمل مناسب آن را از پیش آماده دارند.

به همین جهت باید از بحرانی که به سبب تحریم ها در کشور ایجاد شد درس گرفت و با برنامه‌ریزی و ایجاد تحول جدی در زیر ساختهای اساسی اقتصاد همچون نظام‌های مالیاتی، پولی و بانکی و تقویت بخش خصوصی و صنعت تا حد ممکن تاثیر پذیری اقتصاد از فضای پیرامونی و خارج را به حد اقل رساند.

در این راستا باید اتکا به بودجه و درآمدهای نفتی کاهش یافته و ایران از فهرست کشورهای دارای اقتصاد تک محصولی حذف شود، مدیریت کارآمد جای مدیریت سنتی را گرفته و حمایت از کارآفرینان در دستور کار قرار بگیرد، افزایش ظرفیت و توان داخلی با ایجاد انگیزه و رغبت در میان سرمایه گذران منابع مالی را به جای ورود به حوزه های دلالی وارد بخش های تولیدی کند، اینگونه می توان امیدوار بود راه برای استقلال اقتصادی باز شده و ضربه پذیری از عوامل بیرونی به حد اقل رساند.