کارگران در آرزوی زندگی حداقلی

ناصر چمنی در مورد وضعیتِ کارگران در سال ۱۴۰۱ گفت: به جرأت می‌توان گفت که چیزی از مشکلاتِ کارگران در طول این یک سال حل نشده؛ نه تنها حل نشده بلکه بیشتر هم شده است! نبودِ امنیتِ شغلی، وضعیتِ بسیارِ بدِ ایمنی و بهداشت و در نهایت حقوق‌های پایین کارگران از جمله مهم‌ترین مشکلات کارگران در طول سال‌های گذشته بوده و به نظر نمی‌رسد برای سال‌های بعد اوضاع بهبود پیدا کند.

وی ادامه داد: آمار مرگ و میر کارگران و حوادث کار در کشور بسیار بالاست. کارگران نه امنیتِ جانی دارند و نه امنیتِ مالی. هر لحظه ممکن است از کار بیکار شوند و همین میزانِ پایین حقوق را هم از دست بدهند.

چمنی گفت: متأسفانه هنوز دغدغه‌ی کارگران چرخاندنِ یک زندگیِ حداقی است. این دغدغه قبلا هم بود، امروز، اما به دلیلِ سیاست‌های اقتصادی، بسیار بیشتر شده است. کارگران دیگر حتیِ توانِ گذراندنِ یک زندگیِ معمولی و حداقلی را ندارند.

این فعال کارگری ادامه داد: سال گذشته ۵۷ درصد دستمزدِ کارگران را دائم در بوق و کرنا کردند، اما سیاست‌ها به گونه‌ای پیش رفت که بعد از چند ماه این افزایش کاملا از بین رفت. سیاست‌های حذف ارز ترجیحی و تحول اقتصادی اوضاع را به گونه‌ای کرد که ۵۷درصد ظرف کمتر از دو ماه ارزش خود را از دست داد.

چمنی بیان کرد: دلمان نمی‌خواهد ناامیدانه نسبت به آینده نگاه کنیم، اما آنطور که به نظر می‌رسد و تصمیماتِ دولت نشان می‌دهد سال خوبی پیش رو نداریم. مسئولان از افزایش امید به زندگی می‌گویند و به دنبال افزایش سن بازنشستگی هستند، اما نمی‌توان این حرف را تصدیق کرد. با این وضعیت و با این میزانِ دستمزد، نه تنها سن امید به زندگی بین کارگران بالا نرفته، بلکه کاهش هم یافته است.