«کت چرمی» هم گرفتار ممیزی شد

فیلم سینمایی «کت چرمی» با ژانر درام و معماگونه پرده از موضوع اجتماعی برمی‌دارد، که حکایت از دختران قربانی شده دارد و با ماجرای الکس که سرکرده باند قاچاق دختران بود، بی‌شباهت نیست.

این فیلم سینمایی در چهل و یکمین جشنواره فجر در در ردیف فیلم‌های منتخب قرار گرفت و سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل زن را از آنِ سارا حاتمی کرد. طبق آخرین فروش از روز چهارشنبه فیلم سینمایی «کت چرمی» به مرز چهار میلیارد تومان رسید.

حسین میرزامحمدی، کارگردان فیلم سینمایی «کت چرمی» در یادداشتی درباره هدف از ساخت این فیلم نوشت: «کت چرمی» روایتی در مورد دختران و پسران جوانی است که به‌خاطر جبر اعتیاد کوچه‌های شهر را وجب می‌کردند. ساعت تقریبا ۱۱ شب بود که با دختری به اسم مهسا روبه‌رو شدم. ۲۱ ساله بود، اما ۲۱ سال زندگی نکرده بود. بگذریم از روزگاری که سپری کرده بود، اون یک جمله به من گفت که سرآغاز داستان «کت‌چرمی» شد. او گفت: «میدونی چه‌قدر سخته که شبا فقط راه بری و راه بری و فقط راه بری بدون اینکه حتی جرأت کنی ثانیه‌ای بایستی و روزا که همه چی روشنه بتونی چند دقیقه بخوابی؟» معلوم بود که به اندازه ۲۱ سال خواب از این دنیا طلب داره. بعد از دو سال سفر پر ماجرای ما برای ساخت این فیلم، حالا وقت دیدن سفر پر ماجرای آدمای «کت‌چرمی» رسیده.

میرزامحمدی در گفت‌وگوی تلفنی با برنامه «سینماچی» رادیو جوان درباره روال اخذ مجوز این فیلم و ممیزی‌های آن گفت: ما برای اخذ مجوز «کت چرمی» مسیر طولانی را طی کردیم، که با تعامل و گفتگو اختلاف‌نظر‌های پیش روی فیلمنامه حل شد.

کارگردان فیلم سینمایی «کت چرمی» با بیان اینکه اصل ماجرای مهمانی این فیلم تغییر کرد، توضیح داد: پایان‌بندی «کت چرمی» هم دچار تغییرات شد. البته معتقدم اگر فیلمساز و سازمان سینمایی منعطف باشند، می‌توان مسائل ناگفته بسیاری از سینمای اجتماعی اشاره کرد؛ چراکه بیان این موضوعات در سینمای ایران نیاز است. «کت چرمی» مسائلی را بازگو می‌کند که در بعضی قسمت‌ها برای مخاطب ناخوشایند و در بعضی بخش‌ها خوشایند است.

وی درباره نقش جشنواره‌های غربی در سیاه‌نمایی آثار سینمایی گفت: اگرچه من در خارج از کشور درس خوانده‌ام و سینمای آنجا را تجربه کردم، ولی معتقدم جشنواره‌های غربی به نکبت فیلم‌های سینمایی اضافه کرده است. سینمای اجتماعی موضوع سایه روشن است؛ موضوعی که در عین سیاهی به روشنی هم می‌پردازد. اگر سینمای اجتماعی بخواهد فقط سیاهی یا روشنی را نمایش دهد، مخاطب پس می‌زند.